Uzależnienie rzecz święta

Dziś krótka wzmianka z cyklu "co bym robił, gdybym był Księciem". Już jakiś czas temu czytelnik za pośrednictwem skrzynki mailowej opisał mi zacną papalandzką przypadłość. Dlatego dziś odpisuję mu w formie bajki.

Zapewne, będąc Księciem, cieszyłbym się na wzór obecnego układu, ale w głównej mierze dążyłbym do jeszcze większego uzależnienia wszystkich mi podległych członków pospólstwa. Wiadomo, że na tych niezależnych nie miałbym większego wpływu, ale przy założeniu, że mam "pod sobą" rozległą sieć spółek z moim udziałem oraz sporą liczbę różnego rodzaju wydziałów maiłbym pewne pole do popisu.

Jak dążyć do uzależnienia moich podwładnych, podwładnych zatrudnionych na garnuszku urzędowym — szczególnie tych mniej ważnych, bez koneksji rodzinno-układowych? Z pewnością nie przy użyciu "sikiery". Wziąłbym po prostu Kodeks pracy, przeczytał uważnie §25 i wyciągnął z niego mądre wnioski. W praktyce sprowadzałoby się to do tego, że nie dawałbym nikomu pewności zatrudnienia. Zwyczajnie więc zatrudniałbym ludzi na czas określony i po dwóch takich manewrach odsyłałbym ich na bezrobocie (na miesiąc), w następstwie czego mógłbym znowu zatrudniać ich na umowę na czas określony. I tak w nieskończoność. Wszystko to w myśl elastyczności zatrudnienia a podświadomie w celu pokazania podwładnym co będzie jak będą głosować wedle własnego przekonania i preferencji wyborczych. Wtedy miesiąc wydłuży się nieco w czasie, do końca... mojego panowania.

Jak nasze księstwo długie i szerokie, podobno ten proces myślowo-bajkowy zakradł się tu i tam. Słychać szepty ze wschodniej połaci Placu Centralnego, mówią o lęku samego Adama Mickiewicza. Nawet Stefan Batory nie pozostaje dłużny, zatrudnia interwencyjnych... od lat tych samych i to nie do sprzątania ulic.

Cóż poradzić poszkodowanym? Nie wiem, z pewnością jednak nie dajcie się dymać. W Krakowie tylko czekają na takie gratki — szczególnie na Placu Szczepańskim 5.